Niewątpliwie najgorętsza książka krytyczna sezonu. Horubała pokazuje, że krytyka może być sprawą budzącą potężne namiętności. Z pasją łamie czytelnicze przyzwyczajenia i utrwalone hierarchie, prowadzi nas przez księgarnie, cmentarze, biblioteki, teatry, sądowe korytarze i wnętrza kościołów.
Nie lęka się największych autorytetów. Proponuje nieodświętne lektury mistrzów. Rozbija ideologiczne schematy, krytykuje swoich, szuka sensu u przeciwników.
Doskonała, brawurowo napisana książka o strategiach niewiary, nawrócenia, chrześcijańskim paradoksie, granicach poznania i wreszcie – co bardzo ważne – znakomity obraz wewnętrznego napięcia współczesnej Warszawy.
W każdej książce Andrzeja Horubały można odnaleźć siebie. Patrzenie na świat oczami bohatera „Przesilenia” fascynuje, bo pozwala czytelnikowi w niepokojący sposób spojrzeć zarówno w głąb własnej duszy, jak i na maski, które sami sobie zakładamy.
„Umoczeni” to obraz przygotowań do kampanii prezydenckiej w środowisku polityków związanych z obozem solidarnościowym. Horubała pokazuje ich w chwili, kiedy pamiętając wciąż o wysokich ideałach, dochodzą do uznania gorzkiej prawdy, że w polityce jednak najważniejsza jest skuteczność. Wyraziste postacie, nieoczekiwane zwroty akcji, splątane wątki miłosne – wszystko to składa się na efektowną opowieść o pokoleniu, które zaangażowane w walkę z kiedyś panującą, a dziś uporczywie powracającą komuną, nie potrafi zbudować solidnych fundamentów niepodległej i demokratycznej Rzeczpospolitej.
„Umoczeni” Andrzeja Horubały to pierwsza powieść o kulisach współczesnej polskiej sceny politycznej, w której znajduję prawdziwe, a nie papierowe postacie i sytuacje wzięte z życia, a nie z telenoweli. Na dodatek czyta się ją jednym tchem – czego więcej żądać?
Kiedyś drukował ulotki, teraz jest specem od show-biznesu. Ma garnitur od Ermenegildo Zegny, piątkę dzieciaków i poważne rozterki moralne. Uwielbia seks, daje na tacę i jest naprawdę cool. Właśnie nadarzyła mu się okazja jedna na milion, szansa życia, super fucha, która zmieni wszystko. Jeśli tylko nikt jej nie odwoła…
Bierzesz do ręki książkę atrakcyjną. Andrzej Horubała „lustruje” Gombrowicza, „brulion”, „Frondę”, Michnika. Inteligentna, świetnie napisana książka. Horubała, co rzadkość u krytyków, rozumie teksty, o których pisze.
Jeśli ktokolwiek z wielbicieli istniejących, a wypracowanych i utrwalonych w peerelu, hierarchii wartości chce obudzić w sobie żywioły polemiczne, winien sięgnąć po tę książkę.